armağan :( ama çok üzgünüm







I.

Gözünü kendine çevir,
nazarın değsin.
Bir de böyle gör beni,
bir de bana nazar değsin.

Sevgililerim kuyuda boğuldu
sevgilim olduklarını bilmeden girdikleri kuyuda
eskidiler.

Gününü unuttum,
Sen hangi gün gittin ?/
Hangi gün telefonlarını açmıyordu kimse?/
Ben ne zaman seni aramaktan vazgeçtim?

Etimin altında birbirine giren salgı,
yok etti ikimizi.
Ben beklemem artık seni.
Kendimi bekliyorum şimdi,
öleceğim saati.

Bir dergahta
içimi yitirdim,
güzel günlerdi.
Oğlumu kaybettim,
elimi bıraktı içinde çocukluğu donmuşlar.

Gittiğinde bir doğu saati işliyordu aramızı.
Gözlerini görmedim,
gözünü seçseydim bari,
nazarım değseydi,
diyorum şimdi.

Bilmediğim bir şehrin
ilk zamanlarının günleri
neler anlattı sana,
hiç gezindim mi gözlerinin arkasında?

II.

Bazen bir telefon çalar,
açarsın,
içinden sirk çıkar.
sen sevinirken,
trapezin üzerinden bir adam düşer,
palyaço kendini sirk eğlencesinin tüfekleriyle öldürür.
İşte o zaman anlarsın,
bazı telefonlar o kadar çok beklenildiği için
bitmiştir.

III.

Bekleme beni
Ben seni beklemiyorum.
Ben sadece bekliyorum.
Bir şarkı çalar da
kendime gelirim belki.

Bekleme,
sabaha aynı şehirde uyandığında
başka sokaklar duyacak bizi.

Hiç bilmeyeceğiz.

ben Ankara’da seni gezeceğim.
bulmayı,
karşılaşmayacağımızı
bilmeden.

Bekleyeceğim.

Kendini beklemeyenler,
beklemeyi bilmeyenler,
bir başkasını bekliyor
ıslak yastık, ölü yorganlar gibi.

Kendi başımda bekliyorum geceleri.
Kendimi uyutuyorum.
Kendi kendime giyiniyorum bir zamanı.
sana bir şey demiyorum yine de.

Güzel şarkılar dinle,
rahat bir uyku çek kendine,
ölümüne.Hava soğuk, sıkı giyin.

Bakarsın sabaha bir şeyciğim kalmaz,
sen beni düşünme.

2006



Dinositto